Τοιούτον το έργον ημών, μεθ' όλας τας παρομαρτούσας δυσκολίας και ατελείας, έχομεν την τόλμην να παρουσιάσωμεν εις το σεβαστόν κοινόν, με την πεποίθησιν ότι η μεν νέα γεννεά θα διδαχθή εκ του εθνικού του παρελθόντος και θα αισθανθή τας εθνικάς της υποχρεώσεις. Οι αγωνισθέντες και επιζώντες, θα χαίρωσι διότι συνέδεσαν τα ονόματά των με τα των ενδόξων προγόνων των.
Διά δε τους υπέρ της απελευθερώσεως αδελφών πεσόντας, οίτινες παράδειγμα άξιον μιμήσεως εις τας επερχομένας γεννεάς εγένοντο, μνημόσυνα πάντοτε υπέρ αυτών θα τελή η Ιστορία, εκτός της ευγνωμοσύνης του Βορειοηπειρωτικού λαού, ήτις εσαεί θα περιβάλλη την μνήμην απαξαπάντων των αγωνισθέντων, εις τους οποίους αφιερούται το πόνημα τούτο.
(Αθήναι, Ιούλιος 1929, Κων. Χρ. Σκενδέρης)