Η μοναδική φάρσα του βραβευμένου με Νόμπελ (1934) Ιταλού δραματουργού, που επηρεάστηκε από τον Ίψεν, τον Στρίντμπεργκ και το γερμανικό Εξπρεσσιονισμό, όμως παρέμεινε ως το τέλος Ιταλός, με χαρακτηριστικό στιλ γραφής συγγενικό με εκείνο των Ισπανών, των Ελλήνων και άλλων συγγραφέων της Μεσογείου.

Τα ιλαροτραγικά γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο δημιουργώντας φαινομενικά αδιέξοδα, ενώ ταυτόχρονα τα έντονα ηθογραφικά στοιχεία δημιουργούν κλίμα ψυχικής ευφορίας. Σε δεύτερο επίπεδο, βέβαια, διαφαίνονται και εδώ τα βασικά θέματα του πιραντελλικού έργου και κυρίως το ερώτημα για την υποκειμενικότητα της αλήθειας.