"Αν υπάρχει κάποια πατρίδα μου, αυτή δεν είναι ένα κράτος, και το κράτος του οποίου τυγχάνω πολίτης δεν είναι πατρίδα μου. Όταν στο ερώτημα "τι εθνικότητας είμαι" απαντώ χωρίς δισταγμό "είμαι Γερμανός", κάνω ολοφάνερη την επιλογή μου, όχι για κάποιο κράτος, αλλά για την υπαγωγή μου σ' έναν λαό που δεν έχει πια κρατική ταυτότητα. Ταυτόχρονα όμως ισχυρίζομαι μ' αυτόν τον τρόπο ότι η εθνική μου ταυτότητα δεν είναι εξαρτημένη από την υπηκοότητα σε κάποιο από τα δύο γερμανικά κράτη".
Ο Πέτερ Σνάιντερ έχει εκδόσει πολλά και ποικίλα έργα, λογοτεχνικά και μη, μέσα στα οποία αντανακλώνται οι αναζητήσεις, τα όνειρα και οι απογοητεύσεις μιας ολόκληρης γενιάς νέων Γερμανών που μεγάλωσαν στην πνιγηρή πραγματικότητα του Τείχους, στην πολιτική παράκρουση ενός διχασμένου έθνους. "Ο άνθρωπος που δρασκέλιζε το Τείχος" (1982), το πρώτο βιβλίο του που μεταφράζεται στα ελληνικά, αφηγείται αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα: το Τείχος που διασχίζει την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, τη δημόσια και την ιδιωτική, και που αναπόφευκτα εσωτερικεύεται, γίνεται όρος σκέψης και αίσθησης, τόσο που οι εκατέρωθεν κάτοικοι παύουν να το "βλέπουν". Εικόνες, αφηγήσεις, ανέκδοτα και φήμες, προσωπικές εξιστορήσεις και θραύσματα πολιτικής ιστορίας, διάλογοι και εκμυστηρεύσεις, εναρμονίζονται σ' ένα ζωηρό ψηφιδωτό, όπου το χιούμορ εναλλάσσεται με το πάθος, η λεπτομερής παρατήρηση με τη συγκίνηση. Όπως έγραφε ο σκηνοθέτης Werner Herzog στον Spiegel, "ο τρόπος με τον οποίο ο Πέτερ Σνάιντερ περιγράφει, κι απ' τις δύο μεριές, το Τείχος του Βερολίνου - καθώς επίσης και το Τείχος μέσα στα κεφάλια μας - είναι οριστικός: καθιστά κάθε άλλη περιγραφή στο εξής περιττή. Με την περιγραφή αυτή, θα λέγαμε, το ίδιο το Τείχος δεν υφίσταται πια".