Το 1961 αποτελεί έτος σταθμό για τη σύγχρονη ελληνική ιστορία. Η ίδρυση της Ένωσης Κέντρου και οι εκλογές που έμειναν στην συλλογική μνήμη ως εκλογές "βίας και νοθείας" συνιστούν ουσιαστικές αφετηρίεςμιας δεκαετίας μεστής πολιτικών γεγονότων, που μόλις ξεκινούσε. Στο επόμενο διάστημα πολιτικές σταθερές αμφισβητήθηκαν και το αίτημα της εμπέδωσης της δημοκρατίας ενισχύθηκε. Αντικείμενο του παρόντος βιβλίου αποτελεί η μελέτη του ΑνένδοτουΑγώνα της Ένωσης Κέντρου: του στρατηγικού εγχειρήματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ως στόχο είχε την μεταβολή των πολιτικών συσχετισμών μέσω της αποδυνάμωσης της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή και της σφυρηλάτησης της ενότητας του Κέντρου.

Υπό την αρχηγία του Γεωργίου Παπανδρέου και με την ενεργή συμμετοχή ενός δυναμικού πυρήνα σημαντικών στελεχών - προεξάρχοντος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του εκδότη της εφημερίδας Ελευθερία Πάνου Κόκκα - το νέο κόμμα κατάφερε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να εγκαινιάσει μια διαλεκτική σχέση με ευρύτερα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, γεγονός που επέτρεψε στον Ανένδοτο να λειτουργήσει ως αγωγός έκφρασης πολιτικών αναζητήσεων και μέσο κοινωνικών διεκδικήσεων.Στηριγμένη στην έρευνα αρχείων από την Ελλάδα και το εξωτερικό, σε συνεντεύξεις με πρωταγωνιστές της εποχής και εξαντλητική έρευνα της σχετικής βιβλιογραφίας, η συγκεκριμένη μελέτη στοχεύει στην ανάδειξη του στρατηγικού σχεδιασμού αυτού του σύνθετου και παράλληλα πρωτόγνωρου εγχειρήματος, επιχειρώντας μία συνολική ερμηνεία του ως φαινομένου ενταγμένου στο ευρύτερο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο της εποχής.