Ο γερο-στρατηγός Βισέντε Βεργάρα, πάλαι ποτέ επονομαζόμενος από τους στρατιώτες του στρατηγός Κοψαρχίδης, κι ο εγγονός του βγαίνουν ένα βράδυ να το κάψουν σ' ένα μπορντέλο· ο Φεδερίκο Σίλβα, που οι ουρανοξύστες τού κλέψαν τον αέρα και τα αρώματα που είχε παλιά το χάραμα σ' αυτή την αρχαία πόλη του μεξικανικού οροπεδίου· ο μικρός Λουισίτο: ανήμπορος στην αναπηρική του πολυθρόνα, ονειρεύεται τα παλάτια της πολιτείας που έχουν τώρα μεταμορφωθεί σε τρώγλες· ο νεαρός Μπαρναμπέ: δεν τα καταφέρνει στα λόγια, κι αυτό τον βυθίζει στα ερέβη της πιο ωμής και απροκάλυπτης βίας.
Κι ανάμεσα σ' αυτά τα πρόσωπα που ζουν στις τέσσερις νουβέλες του βιβλίου, σε τέσσερις διαφορετικούς κόσμους που τους συνδέουν αόρατα νήματα, ένας τόπος κοινός, πανταχού παρών, μαγευτικός και τρομερός συνάμα: η Πόλη του Μεξικού, η πολιτεία του "καμένου νερού" (του νερού της λίμνης πάνω στην οποία είχε χτιστεί η πρωτεύουσα των Αζτέκων, που πήρε φωτιά όταν την πολιόρκησαν οι Ισπανοί), η καταραμένη πολιτεία που τρώει τα παιδιά της, τρέφεται με τις ίδιες της τις σάρκες...