Τι θα μπορούσε να σημαίνει η "διακινδύνευση" για όσους ονομάσθηκαν "διαφωτιστές"; Πρόκειται για το απροσδιόριστο τίμημα της μετάβασης σ' έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και πρακτικής; Και τι συνιστά αυτή τη "διαφορά" που θα έπρεπε να αποτυπωθεί και να βιωθεί με "διαφορετικό τρόπο"; Ειδικότερα, οι "κίνδυνοι" αφορούν σε ό,τι γίνεται παρελθόν, σε ό,τι απαρτίζει το στίβο του παρόντος και αντίστοιχα σε ό,τι διανοίγεται στο μέλλον; "Κίνδυνος" σημαίνει για τους διαφωτιστές ό,τι απειλεί τη λειτουργία του λόγου, με την υπονόμευση των όρων εκδίπλωσής του; Η δυναμική της "διακινδύνευσης" επιτελείται και στη περίπτωση των εκπροσώπων του Νεοελληνικού Διαφωτισμού ως συνύφανση, στο περίγραμμα ενός ιστορικού "στοιχήματος" ή μιας "διακύβευσης", επιθυμητού στόχου και αβεβαιότητας ως προς την επίτευξή του με ανυπολόγιστο κάθε φορά τίμημα. Τίποτε δεν χαρίζεται "ακινδύνως" και τούτο το γνωρίζουν οι ριψοκίνδυνοι θεμελιωτές μιας "εποχής διαφωτισμού" που έχουν να αντιμετωπίσουν "πολλά εξωτερικά εμπόδια", τα οποία "εν μέρει απαγορεύουν και εν μέρει δυσκολεύουν" αυτό το εγχείρημα. [...]