Η Νέα Υόρκη είναι μία πόλη η οποία εκλύει ιστορίες. Ιστορίες μέσα σε αφηγηματικά ποιήματα. "Στην πόλη μου, μένω κατάπληκτος από το περιβάλλον/ είναι και αυτό κάτι σαν φύση/ Πρέπει να είσαι έμπειρος για να ζήσεις εδώ πέρα/ 'Ενα κόλπο είναι να μην πηγαίνεις κάπου συγκεκριμένα,/ απλώς να σουλατσάρεις εδώ κι εκεί". Οι στίχοι αυτοί του Φιλντ τα λένε όλα. Καμουφλαρισμένη πίσω από το χαρακτηρισμό της ως "απάνθρωπη" πόλη, η Νέα Υόρκη αποδεικνύει για άλλη μία φορά πως η έμπνευση και η αφήγηση μιας ιστορίας, με οποιονδήποτε τρόπο, δεν προϋποθέτουν σχεδόν ποτέ κάποιες "φιλάνθρωπες" συνθήκες. Τουναντίον.
Διαβάζοντας κανείς τα ποιήματα του ανά χείρας πονήματος, είθε να εισπράξει τον ήπιο, χαμηλόφωνο, απολύτως γήινο τόνο με τον οποίο ο Μανχατανός ποιητής τραγουδά τον τόπο του. Έναν τόπο όπου επικρατεί η μικροκλίμακα ακόμη και στις κεντρικές λεωφόρους, η αίσθηση της γειτονιάς, του φτωχομπακάλικου της γειτονιάς και του σαλού της γειτονιάς, ο οποίος νομίζει πως μπορεί να γραφτούν βιβλία που να μιλάνε για πόλεις και για ποιήματα που τις αφορούν.