"Η θηριώδης μούσα" -το δεύτερο βιβλίο στην ποιητική σειρά τσέπης που ξεκινά η Μικρή Άρκτος- συγκεντρώνει μια επιλογή από το έργο επτά αυτόχειρων Αμερικανών ποιητών. Πρόκειται για τους: Βάτσελ Λίντσεϊ, Χάρολντ Χαρτ Κρέιν, Σάρα Τίσντεϊλ, Σίλβια Πλαθ, Ράνταλ Τζάρελ, Τζον Μπέριµαν, Ανν Σέξτον.

Οι ποιητές που ανθολογούνται σε αυτό τον τόµο κατάφεραν να παράγουν αληθινά σπουδαία ποίηση. Δεν χρειάστηκε να χρησιµοποιήσουν την αυτοκτονία τους ως όχηµα υστεροφηµίας, παρά µόνο το έργο τους, που επειδή ακριβώς απάντησε στο προσωπικό ερώτηµα του "ποιος είµαι;" τους άφησε πένητες των λέξεων, ανταλλάσοντας αυτή την απάντηση µε το ακριβότερο αγαθό, την ίδια τους τη ζωή.

"Η αυτοκτονία", γράφει ο Αλµπέρ Καµί, "προετοιµάζεται µέσα στη σιωπή της καρδιάς, καθώς είναι ένα µεγάλο έργο τέχνης". Κάθε µεγάλο έργο τέχνης, παράγεται µόνο µέσα από βέβαιους παράγοντες άγχους και απογοήτευσης, και ισοδυναµεί µε κάποιο είδος αυτοκτονίας. Για να παράγεις κάτι σπουδαίο είναι ανάγκη να απολέσεις κάτι σπουδαίο. Αυτός είναι ο νόµος και αυτόν βιώνει κάθε αληθινός ποιητής.

Ο ποιητής Γιάννης Αντιόχου που υπογράφει την απόδοση , το σχολιασμό και την εισαγωγή της έκδοσης τονίζει: "Το υλικό που κάθε καλλιτέχνης µπορεί να εξορύξει για να δημιουργήσει τέχνη βρίσκεται πρώτα απ' όλα µέσα στον ίδιο του τον εαυτό, και όσο μεγαλύτερες προσπάθειες καταβάλει κάποιος για να δημιουργήσει τέχνη, και συγκεκριμένα ποίηση, τόσο μεγαλύτεροι είναι και οι κίνδυνοι που έχει να αντιμετωπίσει. Η "Μούσα" της ποίησης, που από τα οµηρικά έτη κι έπειτα κάθε ποιητής επικαλείται προκειμένου να λάβει την έµπνευση, μετατρέπεται πολλές φορές σε µια "Θηριώδη Μούσα". Ουσιαστικά, η έννοια της αυτοκτονίας στην ποίηση αναδύεται µέσα από το ερώτηµα που ο ποιητής θέτει στον εαυτό του σχετικά µε τη βαθιά, εσωτερική του ταυτότητα. Το ερώτηµα "ποιος είµαι;" γίνεται αίφνης η μεταφορική σκανδάλη στο πιστόλι της ποίησης".