Μέσα στους αιώνες η γυναίκα συγγραφέας, και ιδιαίτερα η ποιήτρια, φαίνεται να καταδυναστεύεται από ένα "διπλό δεσμό", μια αφόρητη ένταση ανάμεσα στην κοινωνικά προσδιορισμένη "θηλυκότητα" και στις ανάγκες του (θηλυκού) δημιουργικού νου να αρθρώσει τη δική του ερμηνεία του εγώ και του κόσμου. Η θεωρία που θέλει τη Γυναίκα ως το Άλλο (αρνητικό αντίθετο του άντρα) έχει κυριαρχήσει στη δυτική κουλτούρα, κρατώντας τη γυναίκα παγιδευμένη σε μύθους που την έχουν αποστερήσει από μια ανεξάρτητη ύπαρξη και αξία.

Οι ποιήτριες του εικοστού αιώνα ξεκίνησαν μια διαδικασία αναθεωρητικής μυθοπλασίας με στόχο τη διερεύνηση όλων των μεγάλων μύθων και την επαναδιατύπωση των ιστοριών, με τις γυναίκες ως ομιλούντα υποκείμενα αντί παθητικών αντικειμένων. Έχουν αναλάβει να επαναπροσδιορίσουν τις κλασικές μυθιστορίες, ονομάζοντας ξανά τον κόσμο, δηλαδή φέρνοντας ένα γυναικείο φαντασιακό μέσα στην αντρική συμβολική τάξη.

Η αναθεώρηση των παραδοσιακών μύθων και παραμυθιών από τις ποιήτριες της εποχής μας υφαίνει μετα-αφηγήματα που εικονογραφούν την άλλη (συγκαλυμμένη) πλευρά, όπου η σιωπηλή ηρωίδα τελικά αποκτά μια κριτική συνείδηση και αυτόνομη φωνή ώστε να αναπαραστήσει τη δική της εκδοχή αυτής της ιστορίας -τη δική της ιστορία. Οι Σταχτοπούτες, οι Χιονάτες και οι Κοιμισμένες Πεντάμορφες ξαναγράφουν το δικό τους "μυθιστόρημα" δημιουργώντας μια νέα πραγματικότητα ανοιχτή σε συλλογικές γυναικείες φαντασιακές εμπειρίες, που οραματίζονται καταστάσεις ολοκλήρωσης, συμβίωσης, παντοδυναμίας, εκπλήρωσης των επιθυμιών και ελευθερίας.