Η ποίηση της Μαρίνας Μυρτάλη είναι η ματαιωμένη ανεκπλήρωτη επιθυμία. Με μια ωριμότητα που αιφνιδιάζει, αφού ο Μικρός προφήτης είναι πρώτη έξοδός της προς τη λογοτεχνική κονίστρα, επιστρατεύει, χωρίς προφανές άγχος κάποιας ορατής επίδρασης, όλα τα ποιητικά μοτίβα που μας κληροδότησε η ιστορία της ποίησης: τη φαντασίωση, τη βουβή ερωτική κραυγή, τον έρωτα θανάτου, τα απωθημένα ένστικτα, που αναδύονται από το βυθό σαν αρτεσιανό ύδωρ, όπως τα κωδικοποίησε ο Φρόυντ στην Ερμηνευτική των ονείρων, τις τακτικές της ερωτικής στρατηγικής, έστω κι αν η μάχη χάνεται και κάθε ερωτική προσδοκία καταλήγει μοιραία σε ήττα.

Είναι μια ποίηση που προσεύχεται, καταριέται. Μια λεηλασία ψυχής και αυτοταπείνωση.

Η Μυρτάλη επαναφέρει χωρίς έπαρση το αίτημα της επαναμάγευσης της ποιητικής διαδικασίας, μια επιστροφή στο υπερρεαλιστικό τοπίο σε μια εποχή που η ποίηση στάθμευσε στην ειρωνεία, την κριτική και την ωμότητα. Με ακαριαίες εικόνες ανοικειότητας, με μια μετα-φυσική του ανεκπλήρωτου πόθου, παρακλητική της φαντασίας, και καταφυγή μέσα στον ανεμοστρόβιλο του πάθους, η ποίηση αυτή, έστω και ως ψευδαίσθηση της προσδοκίας, είναι λυτρωτική και παρήγορη.