Πώς αρχίζει έτσι αυτός ο χρόνος; Χιόνι βαρύ
στα χαλάσματα, φύλλα ξερά εδώ κι εκεί, δυο χαμοπούλια
στην άκρη του φράχτη. Ένας ακαταμάχητος πόνος
πυρώνει τη φριχτή φωτογραφία.
Πού να ’σαι τώρα, παραφυλάς μέσα στο χάλασμα για μένα.
Η προσευχή μου ακροβατεί στα όρια
του πάθους. Γιατί δε φανερώνεσαι, γιατί δε λάμπεις;
Στο λίγο φως του δειλινού γέρνω το κεφάλι
κι αφήνω να τρέξουν δάκρυα ζεστά κάτω απ’ τη
βερικοκιά που αργοπεθαίνει.

Θα είναι για πάντα Ιανουάριος, να έρχεσαι σαν
το φτωχό κοκκινολαίμη.