Εξομολόγηση - θα μπορούσε, ενδεχομένως, να 'ναι ένας άλλος τίτλος της πρωτοπρόσωπης αφήγησης που παρουσιάζουμε. Σε ελεύθερη πτώση νου και καρδιάς, η Μάργκριτ Σίλερ στροβιλίζεται στα χρόνια της συμμετοχής της (1971-1979) στην επαναστατική οργάνωση του γερμανικού αντάρτικου πόλης Φράξια Κόκκινος Στρατός, προφανώς για να αναμετρηθεί με την ιστορία της. Μιλάμε για μια βαθιά προσωπική διαδικασία που έχει ως προϋπόθεση, καταρχάς, τη δημόσια έκθεση πράξεων και παραλείψεων. Πρόκειται, αναμφίβολα, για μια σκληρή μάχη με τις αναμνήσεις της, αλλά και για μια σκληρή μάχη με την οδυνηρή, όχι και λίγες φορές, αλήθεια την οποία κλήθηκε να αντικρίσει κατάφατσα. Όσοι θ' αναζητήσουν εξαντλητικές απαντήσεις για όλα και μια "συνολική τοποθέτηση" πιθανώς δεν θα ικανοποιηθούν. Το βιβλίο για το (γερμανικό) αντάρτικο πόλης δεν έχει γραφτεί ακόμη, κι ίσως να μη γραφτεί και ποτέ. Μια απομυθοποιημένη οπτική, πάντως, αποτελεί προϋπόθεση ορθής προσέγγισης και κατανόησης, γιατί εδώ δεν υπάρχει κάποιος που διατρανώνει ένα υπαρκτό ή ανύπαρκτο ηρωικό στοιχείο που συχνά "απαιτεί" κάποια αντίστοιχη mainstream αυτοβιογραφία. Εδώ υπάρχει μονάχα η αλήθεια της απόφασης του αγώνα βέβαια, αλλά και των αμφιταλαντεύσεων και της τραχύτητας που σπαράσσει ενίοτε έναν αγωνιστή που επιλέγει τα μονοπάτια της ριζοσπαστικής σύγκρουσης με την εξουσία. Συμπτώσεις(;) που σφραγίζουν τόσο καθοριστικά προσωπικές διαδρομές, εσωτερικές αντιφάσεις και παλινωδίες που σημαδεύουν την προσωπική ιστορία θα "ξενίσουν", κατά πάσα πιθανότητα, όσους πρόθυμα βουλιάζουν σε μύθους και στερεότυπα. Μόνο που εν προκειμένω δεν έχουμε μια μυθοπλασία. Ποτέ η πραγματική ιστορία δεν χώρεσε σε εξιδανικεύσεις. Τι απομένει; Η μάχη για το αυτεξούσιο και η συνείδηση της ευθύνης. Και σ' αυτό τον αγώνα η Σίλερ ήταν και παραμένει συνεπής.