Έλληνες αξιωματικοί βασάνισαν τον Διονύση Λιβανό τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής προς το Μέγα Σάββατο του 1968. Γιατί τόκαμαν; Σε τι πίστευαν; Γιατί, όταν τον βασάνιζαν, εμαίνονταν εναντίον μου; Τι σχέση έχει η στολή τους με τα έργα ιεροεξεταστών του Μεσαίωνα; Πώς έφθασαν στο σημείο να θεωρούν συμβιβαστό με την τίμια και ένδοξη στολή τους το να βασανίζουν κάποιον που είναι ανυπεράσπιστος και δεν μπορεί να αμυνθεί; [...]
Ο Λιβανός έγραψε το βιβλίο του. Και όχι μόνο το έγραψε, αλλά και το εκυκλοφόρησε, σε εκατοντάδες πολυγραφημένα αντίτυπα, την άνοιξη του 1972. Αυτή ήταν η πρώτη έκδοση, η "παράνομη". Απαγορευμένη ήταν όχι μόνο η διανομή του βιβλίου, αλλά και η κατοχή (άνευ ειδικής αδείας) και χρήση πολυγράφου. [...]
Ο Διονύσης Λιβανός, στο βιβλίο του, δεν αρκέσθηκε -το λέει ο ίδιος στο βραχύ πρόλογο του - στην αφήγηση των δικών του παθημάτων. Εγνώριζε, όταν έγραφε το βιβλίο του, ότι άλλοι είχαν υποστεί χειρότερα από όσα υπέστη ο ίδιος. Και θέλησε να τους τιμήσει. [...] Η αφήγηση των προσωπικών εμπειριών του, που αποτελεί το κύριο περιεχόμενο του βιβλίου, έχει συνδυασθεί με την αφήγηση των παθημάτων όχι μόνο πολλών άλλων, αλλά και μερικών συγκεκριμένων προσώπων, που η τραγική τους μοίρα τους εστέρησε για πάντα τη δυνατότητα να μιλήσουν.
(Από τον πρόλογο του Παναγιώτη Κανελλόπουλου στην πρώτη έκδοση)