... Παρακολουθώντας αυτόν τον υπερδραστήριο, όσο και πολυδιασπασμένο χώρο, με τις κάθετες και απόλυτες εσωτερικές αντιπαραθέσεις, πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί το πώς αυτή η κατάσταση διαμορφώθηκε αρχικά. Να καταννοήσει, δηλαδή, ότι οι διασπάσεις και οι σκληρές συγκρούσεις της μετεμφυλιακής περιοδου, έγιναν ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν υπάρξει σύντροφοι για χρόνια, είχαν πολεμήσει μαζί, είχαν μοιραστεί το ίδιο κελί και το ίδιο πιάτο φαΐ, είχαν βαδίσει μαζί τους δρόμους της προσφυγιάς, ή της παρανομίας, είχαν χάσει τους ίδιους φίλους. Αυτή η σχέση ζωής ήταν που έκανε τόσο ισχυρούς τους δεσμούς τους, αλλά και τόσο βαθειά τα ρήγματα ανάμεσά τους. Από αυτή την άποψη, οι άνθρωποι εκείνης της γενιάς, αξίζουν σεβασμό άσχετα από την πορεία την οποία ακολούθησαν αργότερα. Αυτό που τους χαρακτηρίζει δεν ήταν το ρεύμα του κομμουνιστικού κινήματος στο οποίο εντάχθηκαν. Το βασικό τους χαρακτηριστικό είναι ότι υπήρξαν αγωνιστές. Ότι επέλεξαν μια ζωή γεμάτη κινδύνους, θυσίες και στερήσεις, έχοντας ως μοναδικό κίνητρο τις ιδέες τους και την επιθυμία να αλλάξουν τον κόσμο.