Ο Στάλιν χρειαζόταν επειγόντως τον Δεκέμβριο του 1944, όταν δηλαδή επίκειτο η απελευθέρωση της Πολωνίαs από τον σοβιετικό στρατό, ένα προπαγανδιστικό αντιστάθμισμα που θα εξουδετέρωνε την δυτική κατακραυγή για το πολωνικό πραξικόπημά του. Την περίοδο εκείνη το μόνο θέμα που προσφερόταν γι' αυτόν το σκοπό ήταν το ελληνικό πολιτικό πρόβλημα, το οποίο παρέμενε ανοιχτό. Την ώρα, λοιπόν, που η ελληνική κυβέρνηση Εθνικής Ενότηταs προσπαθούσε να αποκαταστήσει την κρατική εξουσία με την αποστράτευση των ανταρτών κ.λπ., ο Στάλιν είχε όλη την ευχέρεια να προκαλέσει σοβαρή αναταραχή στη χώρα μέσω του Κ.Κ.Ε. που είχε υπό τον έλεγχό του το ισχυρό ανταρτοκίνημα του Ε.Λ.Α.Σ. Έτσι, η σύμπτωση της ανυπαρξίαs, ουσιαστικά, κρατικήs εξουσίαs στην Ελλάδα -όπου κυριαρχούσαν οι δυνάμειs του Ε.Λ.Α.Σ.- με την πολωνική κρίση, παρείχε εξαιρετική ευκαιρία στον Στάλιν να προκαλέσει ένοπλη αναταραχή στη χώρα, με επακόλουθο την βέβαιη βρετανική στρατιωτική επέμβαση, ο σάλος της οποίαs θα συγκάλυπτε το πολωνικό πραξικόπημα. Πράγματι, όπως έδειξε η εξέλιξη των γεγονότων με την κομμουνιστική δεκεμβριανή ανταρσία, που προηγήθηκε του, πολωνικού πραξικοπήματος αλλά διατηρήθηκε μέχρι την ολοκλήρωσή του (5 Ιανουαρίου 1945), η σοβιετική τακτική εξουδετέρωσε πλήρως τον Τσώρτιλ, ο οποίοs βρέθηκε στη δύσκολη θέση να απολογείται στη Βουλή των Κοινοτήτων και προς την κυβέρνηση των Η.Π.Α. Αντιθέτωs, ο Στάλιν, κινούμενοs παρασκηνιακά φάνηκε να τηρεί άψογη στάση στην περίοδο της κρίσηs, παραμένονταs τυπικά πιστόs στην συμφωνία του Οκτωβρίου για τα Βαλκάνια.