Ο τόμος αυτός είναι ο τέταρτος στη σειρά οδοιπορικών μας στις ομόδοξες, πολύπαθες χώρες του Βορρά και έχει τή δική του ιδιομορφία: Πέρα από την περιγραφή κάποιων περιοχών, ασχολείται και με ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα των χωρών αυτών:

Τo εγκαταλελειμμένο παιδί.

Με στόχο να κάνει, πρώτον, συγκοινωνούς του προβλήματος περισσότερους ανθρώπους. Και δεύτερον, να ενημερώσει όλους όσοι συνέδραμαν και συνδράμουν στην ιερή προσπάθεια ώστε να 'ρθουν ακόμη πιο κοντά και να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά, είτε υλικά ή ηθικά, είτε άμεσα ή έμμεσα, είτε επώνυμα ή ανώνυμα...

Μια συγκλονιστική Μαρτυρία:
"Με λένε Πάβελ και είμαι από τη Σιβηρία. Ο μπαμπάς μου καί η μαμά μου δεν τα πήγαιναν και τόσο καλά. 'Όλο τσακώνονταν και έπιναν. Ο μπαμπάς μου χτυπούσε τη μαμά μου. Μια μέρα τη χτύπησε πάρα πολύ. Έπειτα την πήγε στο δάσος. Την έδεσε με ένα σύρμα και την έπνιξε μέσα στο βάλτο. Τώρα είναι στη φυλακή κι εγώ ζω με τον παππού και τη γιαγιά μου..."