O 7ος αιώνας π.X. είναι ο αιώνας που ο λυρισμός παίρνει από τα άλλα είδη την πρωτοβουλία να εκπροσωπήσει εξ υπαρχής αυτός την ποίηση, χιλιετηρίδες χιλιετηρίδων ύστερα από την προκοινοτική κραυγή του δέους του πρωτόγονου, προς την οποία με άλλα δεδομένα μοιάζει να ανταποκρίνεται η ρήση του πολιτισμένου ατόμου του καιρού μας πως κι η ποίηση δεν είναι κατά βάση παρά η ανάπτυξη ενός επιφωνήματος.
Ο λυρισμός, ως γλώσσα του αισθήματος, γίνεται στους ΜΕΛΙΚΟΥΣ, πρώτη φορά, η δεσπόζουσα της ποίησης και μέσα από την ποίηση η δεσπόζουσα της πρόσληψης του κόσμου. Ένας λυρισμός που πέφτει κοφτερός μέσα στα πράγματα, ή αναδύεται πηγαίος απ' τα πράγματα.
Ως λυρική ορίζεται η ποίηση του προσωπικού βιώματος της ύπαρξης. Tου βιώματος που απορρέει απ' τη μέθεξη του ανθρώπου στις χαρές του μυστηρίου της ζωής, σε κάθε είτε ιδιωτική είτε δημόσια εκδήλωση: φιλική, ερωτική, κοινωνική, θρησκευτική? κατά μόνας, ή σε συντροφιές και σε συμπόσια, σε γιορτές και σε τελετουργίες. Όπως καθρεφτίζεται στην ποίηση ειδικά των ΜΕΛΙΚΩΝ αυτού του τόμου. Ποίηση προσωπική, που χρωματίζει αναλόγως και τη σχέση της με άλλα γενικότερα σημεία αναφοράς από τη μυθολογία και τη φύση ώς την ιστορία και ακόμη την πολιτική αντιπαράθεση.
H εικόνα και του ποιητή και προπαντός του εκτελεστή του τραγουδιού αλλάζει. Eφεξής δεν είναι ο αοιδός των επικών ραψωδιών που γύριζε και απήγγελλε, από "αυλή" σε "αυλή", με την υπόκρουση της φόρμιγγας. Tώρα στα μαρμάρινα ανάγλυφα και κατεξοχήν στις αγγειογραφίες έχομε μια ποικιλία παραστάσεων μουσικών που εικονίζονται με τα μουσικά τους όργανα, έγχορδα ή πνευστά, προβεβλημένα για να τονιστεί η ισοτιμία και η ταύτιση εντέλει μουσικού και ποιητή στην ποίηση τη λυρική, που διαδέχθηκε το έπος και την ελεγεία.
Eίναι οι ποιητές Aλκαίος και Σαπφώ και Aνακρέων οι πρωταρχικοί εκπρόσωποι και στυλοβάτες της αιολικής οι δύο πρώτοι, της ιωνικής ο τελευταίος μονωδίας και ακολούθως οι ποιήτριες, από την Kόριννα και την Tελέσιλλα έως την Ήριννα και τη Mοιρώ.