Υπάρχουν λατινικά και λατινικά.
Λατινικά ποιητικά, σαν του Οβίδιου και του Βιργίλιου, λατινικά ρητορικά σαν του Κικέρωνα και ιστορικά σαν του Ιούλιου Καίσαρα, λατινικά σαν του Κάτουλλου και του Μαρτιάλη, που βρίζουν και δαγκώνουν κατά βούληση.
Κοντά σ' αυτά, είναι τα λατινικά του Μεσαίωνα και των Γραφών, τα λατινικά της εκκλησίας και των νόμων, τα λατινικά της ιατρικής και των θετικών επιστημών, τα λατινικά των αλχημιστών, αλλά και τα καθημερινά λατινικά που μιλούσαν οι κοινοί και ημι-εγγράματοι θνητοί της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπως διασώθηκαν σε ζουμερά και σκαμπρόζικα γκράφιτι που περιέχουν τα πάντα - από μικρές αγγελίες και ερωτικές εξομολογήσεις, μέχρι καταγγελίες και κατάρες, προεκλογικές καμπάνιες και διαφημίσεις για τις καλύτερες πόρνες της περιοχής.
Υπάρχουν, τέλος, τα λατινικά της σημερινής εποχής - βγαλμένα κατευθείαν από τον Αστερίξ και τους Μόντυ Πάιθον, ή από τα καλαμπούρια των λατινομαθών.
Αυτός ο τόμος έχει απ' όλα. Κι ένα παράρτημα (Index...Binelicorum) που αποδεικνύει με τον τρόπο του ότι τα λατινικά δεν είναι καθόλου "νεκρή γλώσσα".