[...] Το έργο του Μαγιακόφσκι, ήδη κλασικό είναι ακόμα νωπό. Είναι κλασικό γιατί η μεγαλοφυΐα του είναι αδιαφιλονίκητη για όλο το λαό. Νωπό είναι, γιατί όλες οι μέρες, όλα τα σοβιετικά προβλήματα δίνουν την ευκαιρία ν' αναφέρεις στίχους του Μαγιακόφσκι. Ο έρωτας, η επανάσταση, ο πόλεμος κι η ειρήνη, τα μικρά γεγονότα της καθημερινής ζωής, δεν υπήρξαν μεγάλα και μικρά θέματα για την ποίηση του Μαγιακόφσκι. Οι στίχοι του για τις βιομηχανίες του κράτους, για την ανάπτυξη της παιδείας, σκαλισμένοι πάνω στα κεφάλια των ανθρώπων, εξακολουθούν να χαρίζουν το γέλιο, όπως μερικά άλλα του ποιήματα σε δυναμώνουν, σε βοηθούν, σε κάνουν να ελπίζεις.... [...]

(από το προλογικό σημείωμα της Elsa Triolet)

"Αν πεθάνω, μην ενοχοποιήσετε κανένα. Όχι κουτσομπολιά.
Ο μακαρίτης δεν μπορούσε να τα υποφέρει.
Μητέρα, αδελφές, σύντροφοι, συγχωρήστε με. Λεν είναι λύση
αυτή και δεν τη συμβουλεύω σε κανένα. Όμως δε βλέπω
άλλη διέξοδο.
Λίλλυ, αγάπα με.
Συντρόφισσα Κυβέρνηση, η οικογένεια μου είναι η Λίλλυ
Μπρικ, η μητέρα μου, οι αδελφές μου και η Βερόνικα
Πολόνσκαγια. Αν θα τους δώσεις τα μέσα να ζήσουν, σ'
ευχαριστώ. Τα αρχινισμένα ποιήματα δώστε τα στους
Μπρικ, αυτοί θα τα καταλάβουν.
Ευτυχείτε."