Ιούνιος 1886. Ο Λουδοβίκος Β΄ της Βαυαρίας πεθαίνει πνιγμένος στη λίμνη του Στάρνμπεργκ, κοντά στο Μόναχο. Ο Λουδοβίκος Β΄ θαυμάστηκε, αγαπήθηκε, μισήθηκε, χλευάστηκε και μυθοποιήθηκε όσο κανείς από τους εστεμμένους του 19ου αιώνα. Οι περισσότεροι άνθρωποι τον θαυμάζουν, γιατί κατασκεύασε με πείσμα και επιμονή έναν παραμυθένιο κόσμο, όπου πήραν μορφή τα οράματα, οι φαντασιώσεις, οι εμμονές και οι αλλόκοτες επιθυμίες του. Στον υλιστικό αιώνα μας, η τραγική φιγούρα του αυτόχειρα "τρελού" βασιλιά έχει γίνει συνώνυμη του ρομαντισμού και έχει εμπνεύσει σπουδαίους καλλιτέχνες, όπως ο Πωλ Βερλαίν, ο Λουκίνο Βισκόντι και ο Χανς Γιούργκεν Ζύμπερμπεργκ.

Πενήντα χρόνια αργότερα ο Κλάους Μαν, πριν εγκαταλείψει τον παραδομένη στους ναζί Γερμανία, αφιερώνει το προτελευταίο του κείμενο λογοτεχνικής πρόζας σ' αυτόν τον μυστηριώδη θάνατο. Ο "Λούντβιχ", που δημοσιεύτηκε το 1937, ανιχνεύει τις τελευταίες ώρες της ζωής του βασιλιά, απ' την άφιξή του στον πύργο του Μπεργκ μέχρι την αυτοκτονία του. Γύρω από αυτόν ένα πλήθος μαρτύρων παρακολουθεί το θέαμα της παρακμής του: υπηρέτες και ψυχίατροι που τον φυλάνε. Η τραγική εξαδέλφη του Ελισάβετ της Αυστρίας (η Σίσσυ) έρχεται στο τέλος να αποτίσει φόρο τιμής στο σώμα του χαμένου φίλου.

Όμως, στο κέντρο του κειμένου, η γραφή αντικαθρεφτίζει τις σκέψεις του Λουδοβίκου, περιγράφει το δράμα μιας συνείδησης κυριαρχημένης από το παραλήρημα, ανιχνεύει τα όνειρά της. Οι εικόνες, οι αναμνήσεις συσσωρεύονται: η φιλία με τον Βάγκνερ, η αγάπη του για την Ελισάβετ, η αποτυχία του γάμου με την εξαδέλφη του Σοφία, τα αδιάκοπα βασανιστήρια των ανεκπλήρωτων πόθων, οι συνεχόμενες απόπειρες για την πραγμάτωση των ονείρων του, με το χτίσιμο των πύργων που αντιστοιχούν στις "φαντασμαγορικές βαγκνερικές όπερες".