"Η Σάρα Κέην πέθανε τραγικά. Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου. Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη. Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά."

Χάρολντ Πίντερ, 5.2.2001
(Γραμμένο ειδικά για την παράσταση του "Καθαροί, πια" από τη "Νέα Σκηνή")

"Το "Crave" ("Λαχταρώ") είναι το προτελευταίο έργο που έγραψε η Σάρα Κέην πριν από την αυτοκτονία της τον Φεβρουάριο του 1999. Γραμμένο το 1998, το έργο αποτελεί ορόσημο στη δραματουργική πορεία της, έτσι όπως είχε εκφραστεί στη μέχρι τότε δουλειά της: μια αποφασιστική ρήξη ως προς τη μορφή, που θα ολοκληρωνόταν στο τελευταίο έργο της, το "4,48 Ψύχωση", που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά μετά το θάνατό της, το 2000.

Τα τρία πρώτα έργα της ("Blasted", "Φαίδρας έρως" και "Καθαροί, πια"), χαρακτηρίζονται, ανάμεσα στ' άλλα, από την απεικόνιση ακραίων μορφών βίας πάνω στη σκηνή. Αυτό συνοδευόταν συχνά από λεπτομερέστατες σκηνικές οδηγίες στο όριο του μη πραγματοποιήσιμου, π.χ. "ένας γύπας κατεβαίνει από τον ουρανό και τρώει το σώμα [του Ιππόλυτου]", στο "Φαίδρας έρως".

Στο "Λαχταρώ" δεν υπάρχει βία πάνω στη σκηνή ούτε σκηνικές οδηγίες. Το έργο αποτελεί στην ουσία μια προσπάθεια αναζήτησης μιας νέας δραματικής φόρμας μέσα από τη γλώσσα και κυρίως μέσα από τα ρυθμικά της μονοπάτια: μια απόπειρα που μοιάζει να συγγενεύει με το ελληνικό θέατρο του 5ου π.Χ. αιώνα. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να αγνοηθούν άλλα σκηνικά στοιχεία, μιας και η φόρμα είναι τόσο ανοιχτή που επιτρέπει απεριόριστες σκηνικές λύσεις -αλλά είναι ο ρυθμός, ο ήχος και τα νοήματα των μη κατονομασμένων ομιλητών που πρέπει να κυριαρχούν σε οποιοδήποτε ανέβασμα του έργου. [...]"

Graham Saunders
Μάιος 2003
("Για την ελληνική παράσταση του "Λαχταρώ"")

Ο τόμος του προγράμματος, εκτός από το πλήρες κείμενο του έργου, περιέχει ένα σημείωμα για τη μετάφραση, της Τζένης Μαστοράκη, κείμενα των Γκρέιαμ Σόντερς, Χάινερ Ζίμερμαν και Βίκυ Φεδερστόουν για το έργο της Σάρα Κέην, εργοβιογραφία της και παραστασιογραφία στην Ελλάδα.