Τα κείμενα του Λακάν θεωρούνται στρυφνά, ωστόσο, είτε γοητεύουν είτε ενοχλούν, συνιστούν σε κάθε περίπτωση πόλο έλξης. Για τον Μπερτράν Οζιλβί, αυτό το ενδιαφέρον συνδέεται με το αντικείμενο αυτών των κειμένων, με το ύφος τους που προσέδωσε στον Λακάν το χαρακτηριστικό προφίλ του μεγάλου χειραγωγού της γλώσσας και του ασυνειδήτου. Ο Λακάν μιλάει για το ασυνείδητο και την επιθυμία με όρους που αντιβαίνουν τα συνηθισμένα, κάτι που υποχρεώνει τον καθένα να ακούσει το δικό του ασυνείδητο. Ο συγγραφέας δεν εστιάζει στα όψιμα κείμενα του Λακάν, εκείνα που τον έκαναν διάσημο, αλλά στη Διατριβή του στην ιατρική και τις εργασίες που εξαρτώνται άμεσα από αυτήν. Αναδεικνύει το θεωρητικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Γάλλος ψυχαναλυτής έθεσε το ερώτημα του υποκειμένου και παρουσιάζει όλα τα στάδια διαμόρφωσης αυτής της έννοιας στο έργο του.