Η ψυχανάλυση έχει πλέον πεθάνει, ή µήπως πρέπει να ερµηνεύσουµε τις συχνές επιθέσεις που δέχεται για τα θεωρητικά της "σφάλµατα" και τις κλινικές της "απάτες" ως ενδείξεις για την ανθεκτικότητά της;

Σε αυτό το δοκίμιο ο Slavoj Zizek υπερασπίζεται µε πάθος τον Λακάν και αποδεικνύει ότι η ψυχανάλυση εξακολουθεί να είναι ηθικά επίκαιρη. Παραδοσιακά, η ψυχανάλυση υποτίθεται ότι έδινε στον ασθενή τη δυνατότητα να υπερβεί τα εμπόδια που περιόριζαν την πρόσβαση στη "φυσιολογική" σεξουαλική απόλαυση. Σήμερα, όμως, βομβαρδιζόμαστε συνεχώς και από παντού µε διαφορετικές εκδοχές της ίδιας επιταγής: "Απολαύστε!". Ο Λακάν µάς υπενθυµίζει ότι ο λόγος της ψυχανάλυσης είναι ο µοναδικός που δε θέτει στο επίκεντρο της οικονομίας του την προστακτική της απόλαυσης.

Εφόσον και για τον ίδιο τον Λακάν η ψυχανάλυση αποτελεί μια διαδικασία ανάγνωσης, κάθε κεφάλαιο του βιβλίου χρησιμοποιεί ένα παράθεμα από τον Λακάν ως εργαλείο για να ερµηνεύσει ένα άλλο κείμενο από τη φιλοσοφία, την τέχνη ή τη μαζική ιδεολογία. Ο Λακάν διαβάζεται εδώ παράλληλα µε τον Hegel και τον Hitchcock, µε τον Σαίξπηρ και τον Ντοστογέφσκι.