Σ’ έναν κόσμο που αποθεώνει το μοναδικό και το μόνο, η συνύπαρξη πενήντα ποιητών σε μια ανθολογία θα μπορούσε να θεωρηθεί πολιτική πράξη. Μια -ακόμη- ανθολογία που επιχειρεί να χαρτογραφήσει την περιοχή του βιώματος ανθρώπων που ζουν και γράφουν ποίηση σε κρίσιμη εποχή. Ανθολογία δίγλωσση, που προσπαθεί να περιγράψει το βίωμα με τη δύναμη των λεκτικών ταξιδιών αποτυπώνοντας αισθητικές, υφολογικές και θεματικές τάσεις -εφόσον αυτές υπάρχουν, αναζητώντας την κοινότητα στον λόγο, εφόσον υπάρχει κι αυτή.

Τα πενήντα ποιήματα της ανθολογίας ανήκουν σε εικοσιπέντε ποιήτριες και εικοσιπέντε ποιητές. Αφορούν τον τόπο και το τοπίο που τους περιβάλλει, πώς το αντιλαμβάνονται και πώς συνλειτουργεί με τον εσωτερικό τους κόσμο. Οι ποιήτριες και οι ποιητές αναφέρονται σε όσα τους απασχολούν, όπως πολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν τη χώρα, το προσφυγικό, τη σιωπή και την περιορισμένη ικανότητα αντίδρασης στην κοινωνική πραγματικότητα, τα ματαιωμένα όνειρα, τον έρωτα και την αγωνία να τον διαφυλάξουν, το ιστορικό γίγνεσθαι, τον κοινωνικό αποκλεισμό, την ταυτότητα, το φύλο, τις νόρμες, τη διαφορετικότητα.