απόψε κάποιοι δε θα κοιμηθούν
περιμένουν
αδελφό να τους πυροβολήσει
ή έστω
έναν περαστικό ν ανάψει το φως
σε χαλεπούς καιρούς ακόμη και αυτό
μπορεί να σε σκοτώσει
απόψε τοποθετούν στον ουρανό
παιδικά καθίσματα

Το "κοινωνικό πρόβλημα", αποτελεί τη λύδια λίθο στα ποιήματα που συνθέτουν τον "Κούκο". Με αξιόπιστο στίχο, η ποιήτρια, επιχειρεί τη μνημόνευση και καταγραφή των ασθενειών μιας ένοχης εποχής χωρίς να μπορεί να αδιαφορήσει για την ελαττωματική πραγματικότητα της κοινωνίας. Η συνήθης λυρική φύση της ποίησης, εδώ μετακινείται προς τη δραματική έκφραση, μια κατάσταση την οποία η Πελαγία Φυτοπούλου δείχνει να χειρίζεται με άνεση λόγω της αντίληψης περί δραματουργίας με την οποία την έχει διαποτίσει η ιδιότητα της ηθοποιού και θεατρικού συγγραφέα. Με αφετηρία πάντοτε την κοινωνική εμπειρία και την αισθητική της ελευθεριότητας αξιοποιεί την υπερρεαλιστική γλώσσα και της προσδίδει την οικεία μορφή μιας ποιητικής διαλέκτου, με θαυμαστή ωριμότητα -καρπός, αναμφίβολα, επίμοχθης και μακρόχρονης αφανούς προεργασίας.