Το κείμενο αυτό, ως μη θεατρικό, δεν έχει πλοκή με την κλασσική έννοια. Είναι ένας φιλοσοφικός διάλογος ανάμεσα στο Σωκράτη, δάσκαλο του ίδιου του Πλάτωνα, και τον Ίωνα, βραβευμένο ραψωδό-"ηθοποιό", που αφορά στη Ραψωδική και την Ποίηση. Η σκηνική μεταφορά του διαλόγου έλαβε τελική μορφή μες από τη διαδικασία των προβών, σύμφωνα με την ακόλουθη σύλληψη:
Ο Ίων, βραβευμένος ραψωδός-"ηθοποιός", καταφθάνει στην Αθήνα για ν' αγωνιστή στα Παναθήναια επιστρέφοντας από τις γιορτές προς τιμήν του Ασκληπιού, θεού της ίασης. Στο είδωλό του θα ζωντανέψη σταδιακά η φιλοσοφική σκέψη του Σωκράτη, η αινιγματική φύση του ραψωδού, καθώς και ρόλοι που κατά καιρούς εκείνος έχει ερμηνεύσει. Το δαιμόνιο του Σωκράτη θα λειτουργήση ως "θεραπευτής" για το ραψωδό-"ηθοποιό" μεταμορφώνοντας το χώρο σε τοπίο πάλης, συμφιλίωσης, μέθεξης και θα τον οδηγήση στην αυτογνωσία. Ο Ίων, που κατάγεται από την Έφεσο, είναι ένας "ξένος" - μα, μήπως, ξένοι δεν είμαστε μέσα στον εαυτό μας;

Η παράσταση εστιάζει στη διττή φύση του ανθρώπου μες από την πνευματική διάσταση της θεατρικής πράξης. Το εγχείρημα αυτό το αφιερώνω στους συνεργάτες μου και στη δασκάλα μου, την αείμνηστη Μίρκα Γεμεντζάκη.