Η "Ισχύς νόµου" έχει την ισχύ µιας επιτοµής της ντερριντιανής φιλοσοφίας του δικαίου. Πραγµατεύεται τη σχέση της αποδόµησης µε τη δικαιοσύνη, προβαίνοντας στη θεµελιακή διάκριση αλλά και διασύνδεση της δικαιοσύνης και του δικαίου, θεωρώντας την πρώτη ως µη αποδοµήσιµη και το δεύτερο ως αποδοµήσιµο. O Derrida αποδοµεί το κείµενο του Walter Benjamin "Προς την κριτική της βίας", αναδεικνύοντας την εγγενή σχέση της βίας µε το δίκαιο, και εποµένως µε την αυθεντία, την εξουσία, την κυριαρχία και δη την κρατικο-εθνική. Συνδετικός κρίκος των δύο κειµένων είναι η διάκριση µεταξύ δικαιοσύνης και δικαίου, η οποία συνδέει αλλά και διαχωρίζει ριζικά τις θέσεις των δύο φιλοσόφων. Ο Derrida καταγγέλλει τον Benjamin επειδή επαγγέλλεται την πλήρη κατάλυση του δικαίου εν ονόµατι της δικαιοσύνης. Η κριτική του αφορά την κρίση του κοινοβουλευτισµού, την αστυνόµευση, τον πόλεµο και την ειρήνη, την επανάσταση, τη µεσσιανικότητα, το Άουσβιτς.