Στη Γαλλία του δεύτερου μισού του 19ου αιώνα, εν μέσω ενός κλίματος ανανέωσης, άρχισε να εξαπλώνεται μια νέα ζωγραφική τεχνοτροπία, η οποία από το 1874 θα γινόταν γνωστή ως Ιμπρεσιονισμός.
Οι πρωταγωνιστές του κινήματος αυτού, οι Claude Monet, Edgar Degas, Auguste Renoir, Edouard Manet, Camille Pissarro, Alfred Sisley, Mary Cassatt και Berthe Morisot, η φήμη των οποίων έμελλε να διαδοθεί πέρα από την Ευρώπη και τις Η Π Α, ήθελαν να δώσουν στην τέχνη μια σύγχρονη διάσταση, μακριά από τις συμβάσεις και τις επιταγές της ακαδημαϊκής παράδοσης. Αυτές οι ιδέες οδήγησαν στην εμφάνιση της υπαίθριας ζωγραφικής en plein air, όπου οι πινελιές ενσάρκωναν μια ζωντανή και μεταβλητή πραγματικότητα μέσα από το παιχνίδισμα του φωτός. Τα τοπία έγιναν το κατεξοχήν θέμα των ιμπρεσιονιστών και το Παρίσι, πηγή έμπνευσης για την αναπαράσταση της ζωής στα καφέ, στην όπερα, και γενικά της ζωής της μεσαίας αλλά και των κατώτερων κοινωνικών τάξεων.

Οι ιμπρεσιονιστές οργάνωσαν πολλές εκθέσεις, με κορυφαίες αυτές στις γκαλερί των Nadar και Durand-Ruel την περίοδο 1874 και 1886. Εκείνη την κρίσιμη περίοδο, αντιδράσεις στον Ιμπρεσιονισμό οδήγησαν στην εμφάνιση νέων σημαντικών τάσεων, όπως. ο Πουαντιλισμός και ο Μετα-ιμπρεσιονισμός. Ο πρώτος αναδείχθηκε στη Γαλλία από δημιουργούς όπως οι Georges Seurat και Paul Signac, η έρευνα των οποίων, παίρνοντας μια ψευδοεπιστημονική κατεύθυνση, περιελάμβανε μια τεχνική επανασύστασης σχημάτων και όγκων μέσω μικροσκοπικών κουκκίδων καθαρού χρώματος, αποδεσμευμένων πλέον από την παροδικότητα ενός φευγαλέου βλέμματος.

Ο δεύτερος αποτελούνταν από το σύνολο των έργων των Paul Cezanne, Paul Gauguin, Henri de Toulouse-Lautrec και Vincent van Gogh. Χάρη στα έργα τους, που επέφεραν κρίση στην ιδέα της αυστηρής αναπαράστασης με τις πυκνές και εκφραστικές πινελιές άφθονων χρωμάτων, μπήκαν οι αναγκαίες βάσεις για την εμφάνιση των ιστορικών πρωτοποριακών κινημάτων του 20ού αιώνα.