Ο όρος Ρομανική Τέχνη, αν και αόριστος, είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για να κατανοήσουμε μια περίοδο βαθύτατων καινοτομιών. Όπως οι λατινογενείς γλώσσες μοιράζονταν μια κοινή ρίζα και διαφοροποιήθηκαν όταν εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη, έτσι και η καλλιτεχνική γλώσσα της "Ρομανικής Τέχνης" διαφοροποιήθηκε με βάση το πώς ερμηνεύθηκε στις διάφορες περιοχές της Ευρώπης από τον 11ο αιώνα. Αυτό το γεγονός μας επιτρέπει να μιλάμε για μια "ευρωπαϊκή τέχνη", ακόμα και σε μια εποχή ακραίου γεωπολιτικού κατακερματισμού. Κοινές πολιτισμικές αναφορές αλλά και καλλιτεχνικές προϋποθέσεις και επιδιώξεις είχαν ως αποτέλεσμα έναν σημαντικά ενιαίο χαρακτήρα στην παραγωγή της περιόδου, εντός ενός κοινωνικού πλαισίου στο οποίο οι ορίζοντες, ιδιαίτερα του ανθρώπου, διευρύνονταν. Από τα μέσα του 11ου αιώνα μια οικονομική και εμπορική αναγέννηση, σε συνδυασμό με στρατιωτικές εκστρατείες και πλήθη προσκυνητών, προκάλεσε μια αυξανόμενη μετακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων σε όλη την Ευρώπη. Παράλληλα με την επεκτατική παρόρμηση που πυροδότησε τις στρατιωτικές κατακτήσεις της Δύσης, την Επανάκτηση και τις Σταυροφορίες, υπήρχε και ένα ευρέως διαδεδομένο κατασκευαστικό πρόγραμμα ιερών κτιρίων, τα οποία μπορούσαν πλέον να κτιστούν σε μνημειώδη κλίμακα, χάρη στην επαναφορά "ρωμαϊκών" τεχνικών, όπως τα θολωτά ταβάνια. Η Εκκλησία ήταν ο κύριος προστάτης των τεχνών και ο φρουρός των καλλιτεχνικών θησαυρών. Επίσης έδειχνε τον δρόμο προς τη σωτηρία, την οποία προανήγγελλαν οι αυστηρές γλυπτικές φιγούρες που ζωντάνευαν τις εισόδους των μεγάλων καθεδρικών ναών.