Οι "Ικέτιδες", αν δεν είναι η παλαιότερη σωζόμενη τραγωδία, ως σχέδιο και ως δομή απηχεί την απλή φόρμα με την οποία πρωτοπαρουσιάστηκε το τραγικό είδος.
Η σοφή κατασκευή της μεταβάλλει την ευθύγραμμη δράση σε δυναμικό καλπασμό, μεταστοιχειώνει τη λυρική υφή της σε υπαρξιακό αγώνισμα και μετουσιώνει τον κοινόχρηστο μύθο σε κοινόχρηστη εμπειρία.
Σπάνια το παγκόσμιο θέατρο, χωρίς να προδώσει ούτε μια στιγμή τη λαϊκή καταγωγή του, τα οικεία μέσα του και την ευθυβολία του, έθεσε και έλυσε, σε χίλιους περίπου στίχους, περίπλοκα προβλήματα δημόσιου και ιδιωτικού διεθνούς δικαίου, εξωτερικής πολιτικής, ηθικά και πολιτειακά, με τρόπο θεατρικά διαλεκτικό, δηλαδή με κριτήριο τη σύγκρουση σ' όλα τα επίπεδα της ζωής.
Στις "Ικέτιδες" συγκρούονται τα φύλα, οι φυλές, οι παραδόσεις, οι νόμοι, τα ήθη και οι διάνοιες, και όλα αυτά ως σύνθεση αντιτίθενται στο απρόσιτο και αδιερεύνητο θεϊκό σχέδιο, που, ενώ δε δεσμεύει την ανθρώπινη ελευθερία, φαίνεται να την καθοδηγεί προεξοφλώντας τις πράξεις της και εισπράττοντας τον τόκο.