Δείγμα γραφής:

Ιαλάπη Μιράμπιλις

Όταν το βράδυ πάρει κάπως να πυκνώνει
τότε που η μέρα πια νικήθηκε απ' τη νύχτα
η Ιαλάπη η Μιράμπιλις ξυπνάει
και το βαρύ της μύρο απλόχερα σκορπάει.
Ανοίγουν τότε κι οι καρδιές λίγο να βγούνε
των άμοιρων νεκρών μας οι ψυχές
να σεργιανίσουν με της μνήμης τις ριπές
και ν' ανασάνουνε κι αυτές το πλούσιο μύρο,
όλη τη μέρα εντός μας, πλακωμένες
απ’ τις σκοτούρες τής δικής μας της ζωής-
άδικα εγκαταλείψαν τη δική τους.

Κάτι τέτοιες στιγμές τους απομένουν
καταφυγή εφήμερη απ' του χρόνου
τον άσπλαχνο κατατρεγμό.
Πώς ξεθωριάζει
ως και τις τύψεις για τη λήθη
πώς μετράει
και τις ανάσες μας που ακόμη τους φυλάει.