Από τα Ελευσίνια μυστήρια, τα Διονύσια και τα Αδώνια της ελληνικής αρχαιότητας ή τα ρωμαϊκά Σατουρνάλια ως τα σύγχρονα δρώμενα του Δωδεκάμερου και της Αποκριάς (Ρογκουτσάρια, Κουδουνάτοι κτλ.), το περιεχόμενο της γιορτής παραμένει ίδιο. Η αγροτική κοινωνία γιορτάζει τις φάσεις του κύκλου του θαυματουργού κόκκου του σίτου υμνώντας τη γη που τον αγκαλιάζει, τον ήλιο που τον τρέφει. Ξορκίζει τα ενάντια καιρικά φαινόμενα, ξορκίζοντας συνάμα τους κάθε λογής φόβους -το φόβο της πείνας, της στέρησης και του θανάτου- με μια καταλυτική σοφία: την επίγνωση ότι ο άνθρωπος κάνει κι αυτός έναν κύκλο, όπως ο κόκκος. Γι' αυτό οι γιορτές στον κύκλο του χρόνου έχουν πάντα διπλό πυρήνα: το θάνατο και την ανάσταση, το χαμό και την ελπίδα. [...]