Των ποιημάτων μου οι φωνές πια δε με τρέφουν,
αλλά οι ώρες της πολύκροτης σιγής
που απ' τα παράθυρα τους μέσα γνέφουν,
με κρύα δάχτυλα, οι εγκλωβισμένοι όλης της γης.

Στον ουρανό τους μέσα κατοικεί μπλε πόνος
που με ποτίζει, καθώς βρέχει, και μεθώ.
Μες στον παράδεισό μου, που 'μαι μόνος,
ή μες στην κόλασή τους σαν βρεθώ,

μ' αίμα και θειάφι για πίστη μου συντροφιά,
τα ουρλιαχτά τους με τρυπάνε σαν καρφιά.
Κι απ' τα παράθυρά τους, καθώς γνέφουν,
οι απεγνωσμένες τους φωνές με τρέφουν!...