...έζησα σε έναν ανάποδο κόσμο
έγραψα γι αυτόν στη γλώσσα
των Νεάντερταλ που δεν είχαν
γραφή...


Η ποίηση του Γ. Καλοζώη διαλαλεί το σχεδόν αυτονόητο, πως τίποτα δεν υπάρχει εκτός αν ειπωθεί ή γραφτεί. Ο πόλεμος του ποιητή με τα αρχετυπικά, φρικώδη όντα συνεχίζεται αμείωτος, όχι πάντα και κατ’ ανάγκην με νικητή τον άνθρωπο. Και μόνο το γεγονός ότι τα όντα αυτά, π.χ. το φίδι, πρωταγωνιστούν σε αρκετά ποιήματα είναι ένα είδος νίκης των όντων αυτών πάνω στον ιστορικό και μυθολογικό χρόνο. Ο άνθρωπος εξακολουθεί να είναι μια τραγική φιγούρα, αφού έχει να αντιπαλέψει με καταστάσεις που τον υπερβαίνουν. Ο χρόνος, ο αδάμαστος χρόνος, κατανικά και διαλύει τα πάντα. Το μόνο ανάχωμα είναι η τέχνη. Οτιδήποτε κάνει σχεδόν ο άνθρωπος, γίνεται για να αποφευχθεί το αναπόφευκτο.
Πέρα από τη μυθολογία στην παρούσα συλλογή, η ανθρώπινη ιστορία, παλαιά και σύγχρονη, ζητά τα δικαιώματά της. Επειδή όμως η Ιστορία δεν νοείται έξω από τον τόπο, οι γεωγραφίες του κόσμου περιλαμβάνουν για παράδειγμα τα Ιμαλάια, την Ιρλανδία, τη Σρι Λάνκα, τόπους που δεν είναι απλά σκηνικά αλλά πρωταγωνιστούν στα ποιήματα. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους γίνονται ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ποιητή και των ανθρώπων ή και το αντίστροφο.
Η ποίηση εδώ καθίσταται φορέας επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης, παντρεύοντας τις μυστικιστικές καταβολές της με την εξωστρεφή αναφορά σε πρόσωπα υπαρκτά παλαιά και νέα, ηρωικά κάθε φορά, είτε είναι ο παγκόσμιος πρωταθλητής του στίβου Γ. Μπολτ είτε ο Κάρολος Δαρβίνος. Ο τελευταίος δεν θα μπορούσε να λείπει από μια τέτοια συλλογή, αφού όπως και σε προηγούμενες συλλογές του Καλοζώη τα ζώα με τα πολλά ανθρωπόμορφα στοιχεία πρωταγωνιστούν.
Τα ζώα είναι οι καθρέφτες του ανθρώπου. Η έξαλλη, βίαιη ή χορτασμένη εικόνα του αντανακλάται στον υδρόγειο καθρέφτη. Αφού τη βλέπει, μόνο τότε μπορεί να γνωρίσει τα όριά του και τις επιθυμίες του. Μόνο τότε μπορεί να ανθρωποποιηθεί και να ζητήσει για τον εαυτό του και τους άλλους κάτι πιο πέρα από την ύλη, κάτι πιο πνευματικό. Η αναζήτηση του πνευματικού, η θεολογία, ο λόγος δηλαδή περί του Θεού, είναι το παράπονο του ανθρώπου προς τον εαυτό του, μας λέει σ' αυτήν όπως και σε όλες, μηδεμιάς εξαιρουμένης, τις προηγούμενες συλλογές του, ο Γ. Καλοζώης.