"Δεν τον γοήτευσε ούτε η Μητρόπολη ούτε οι μεγάλες εκκλησίες της πρωτεύουσας αλλά ένα παρεκκλήσι που βρισκόταν πέρα από τα Άνω Πατήσια.
Ο Νιβάζιο ήξερε ότι σε δυο βήματα, πίσω από κείνη την κόκκινη κουρτίνα μέσα στον απαραβίαστο και κρύο περιφραγμένο χώρο, πάνω σε μια μαδημένη ψάθινη καρέκλα, τυλιγμένος μ' ένα παλτό πρασινισμένο από τη χρήση, με τα γένια ψαρά σαν αλατοπίπερο, με το τριγωνικό του μάτι κάτω από το φθαρμένο κλακ, κουρασμένος και αποθαρρημένος, καθόταν ο έλληνας θεός και κάπνιζε ένα τσιγάρο".
"Η παιδική ηλικία του Νιβάζιο Ντολτσεμάρε" (1941) είναι ένα αυτοβιογραφικό διήγημα που περιγράφει τις παιδικές αναμνήσεις του Σαβίνιο από την Αθήνα της τελευταίας δεκαετίας του περασμένου αιώνα και της πρώτης δεκαετίας του εικοστού. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου αναδύεται η εικόνα μιας κοσμοπολίτικης περιφερειακής πρωτεύουσας κάτω από το πρίσμα μιας προσωπικής παιδικής μυθολογίας που ξεχειλίζει από μια σαρκαστική, ανάλαφρη φαντασία.