"Περηφάνια και έγκλημα" ή "Έγκλημα και αυτοτιμωρία" θα μπορούσε να ονομασθεί η νουβέλα της Droste-Hulshoff, την οποία και η ίδια την είχε χαρακτηρίσει "αστυνομική". Οι κάτοικοι του μικρού χωριού Breder στον ιστορικό τευτομπούργκιο δρυμό αναγκασμένοι από τη φτώχεια τους να λαθροτομούν, παίζουν ένα αδιάκοπο κρυφτό με τους δασονόμους. Τα θύματα και απ' τις δυο πλευρές παραμένουν άγνωστα. Σ' αυτό το περιβάλλον μεγαλωμένος και ο Φρίντριχ Μέργκελ φέρνει τη σφραγίδα του κατοπινού του πεπρωμένου. Το δάσος βαρύνεται με σκιές και βρικόλακες. Οι αδικοσκοτωμένοι ζητούν εκδίκηση. Πώς τραυματίστηκε ο πατέρας του Φρίντριχ; Ποιος σκότωσε τον δασοφύλακα Μπράντις και ποιος τον Εβραίο Ααρών; Ό,τι αδυνατεί να αποκαλύψει η ανθρώπινη ανεπάρκεια και να τιμωρήσει η γήινη δικαιοσύνη, το καταφέρνει η φύση που στο έργο της Droste συμπυκνώνεται στην οξιά. Η οξιά, επιφορτισμένη από τους Εβραίους με την εκδίκηση του φονιά, τον έλκει ακατανίκητα, για να εκπληρωθεί η σκαλισμένη στον κορμό της επιγραφή: "Αν πλησιάσεις σ' αυτό τον τόπο, θα πάθεις ό,τι έκανες και σε μένα". Η οξιά αναλαμβάνει το ρόλο του εκτελεστικού οργάνου της δικαιοσύνης.