Όλες οι πετυχημένες επαναστάσεις του παρελθόντος ήταν επαναστάσεις περιορισμένου χαρακτήρα, τάξεων της μειοψηφίας που επιδίωκαν να διεκδικήσουν τα ειδικά τους συμφέροντα πάνω σ' αυτά της κοινωνίας ως σύνολο. Οι μεγάλες αστικές επαναστάσεις των νεώτερων χρόνων πρόσφεραν μια ιδεολογία σαρωτικής πολιτικής ανασύνταξης, αλλά στην πραγματικότητα, απλώς πιστοποίησαν την κοινωνική κυριαρχία της αστικής τάξης, δίνοντας τυπική πολιτική έκφραση στην οικονομική επικράτηση του κεφαλαίου. Οι υψηλές έννοιες του "έθνους", του "ελεύθερου πολίτη", της "ισότητος προ του νόμου", έκρυψαν την ωμή πραγματικότητα του συγκεντρωτικού κράτους, του ατομικοποιημένου-απομονωμένου ανθρώπου, της κυριαρχίας του αστικού συμφέροντος. Παρά τους σαρωτικούς ιδεολογικούς ισχυρισμούς, οι περιορισμένου χαρακτήρα επαναστάσεις αντικατέστησαν την εξουσία μιας τάξης με μια άλλη, ένα σύστημα εκμετάλλευσης μ' ένα άλλο, ένα σύστημα μόχθου μ' ένα άλλο, κι ένα σύστημα ψυχολογικής καταπίεσης - απώθησης μ' ένα άλλο. [...]

(από τον πρόλογο του μεταφραστή)