Η μελέτη αυτή καταπιάνεται με το μέγιστο πρόβλημα της ανθρωπότητας, την σχέση ανθρώπου - φύσης, το οποίο είναι και το μέγιστο πρόβλημα της φιλοσοφίας, όπως αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι φιλόσοφοι. Φιλοδοξία του συγγραφέα δεν είναι να υποκαταστήσει τους τελευταίους, αλλά να αναδείξει μέσα από τα έργα τους και την ανθρώπινη πρακτική και ιστορία, αυτή την κεφαλαιώδη σχέση, η οποία στις ημέρες μας, μετατρεπόμενη σε προσπάθεια κυριαρχίας του ανθρώπου στην φύση, με την ανάπτυξη του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, οδηγεί την οικολογική ισορροπία σε πλήρη αποσταθεροποίηση, και την ανθρωπότητα στην καταστροφή ή την εκβαρβάρωση.
Στόχος του συγγραφέα είναι να αποδειχτεί, ότι η προσπάθεια κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση, με ρίζες στην ιουδαϊκοχριστιανική θρησκεία, είναι μια επιδίωξη της νεοτερικής ιδεαλιστικής αλαζονείας, που θεωρεί την φύση υποδεέστερο δημιούργημα του πνεύματος και αντικείμενο προς στυγνή εκμετάλλευση.

Ο φιλοσοφικός και πολιτικός υλισμός αντίθετα, παρά την παρεκτροπή του πολλές φορές -όπως σε ορισμένα γραπτά του Μαρξ και του Ένγκελς- σε ιδεαλιστικά μονοπάτια, για χάρη της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, παραμένει η μόνη φιλοσοφία η οποία αναγνωρίζει την πρωτοκαθεδρία της φύσης, και εκ των πραγμάτων περιλαμβάνει στους κόλπους της την σύγχρονη επιστήμη της οικολογίας. Η σύζευξη του αριστερού, εργατικού και οικολογικού κινήματος, σε μια αντισυστημική κατεύθυνση, είναι το ζητούμενο.