Η μονογραφία αυτή αποτελεί ταυτόχρονα μία κριτική εισαγωγή στα νεοκλασικά Οικονομικά της Εργασίας και μία ιστορία της εξέλιξής τους από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι τις μέρες μας. Εξετάζει πώς η νεοκλασική θεωρία αντιμετωπίζει τον παράγοντα "εργασία" στο αναλυτικό της πλαίσιο. Η νεοκλασική θεωρία, που είναι σήμερα η μοναδική ορθοδοξία στις οικονομικές επιστήμες, υιοθετεί μια υποκειμενική θεωρία της αξίας και στηρίζεται στην αρχή του μεθοδολογικού ατομικισμού, αγνοώντας τις ιστορικές και κοινωνικές πλευρές της οικονομικής διαδικασίας. Ενώ η κλασική πολιτική οικονομία ήταν θεμελιωμένη πάνω στην κατηγορία της εργασίας, η νεοκλασική οικονομική θεωρία, αντίθετα, περιθωριοποίησε την εργασία και την εξίσωσε αναλυτικά με τα υπόλοιπα εμπορεύματα. Τις τελευταίες δεκαετίες οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι επιχείρησαν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες που δημιουργούσε η αντιμετώπιση της εργασίας ως εμπορεύματος, ενσωματώνοντας έννοιες από τη Θεωρία των Παιγνίων και των Οικονομικών της Πληροφορίας και της Αβεβαιότητας. Η παρούσα ανάλυση δείχνει γιατί, παρά τη θεωρητική αυτή εξέλιξη, η ίδια η μεθοδολογική βάση της θεωρίας, που στηρίζεται σε ένα προβληματικό υπόδειγμα "ορθολογικού" και δόλιου οικονομικού ανθρώπου και παραβλέπει τη συλλογική και δυναμική διαμόρφωση της ανθρώπινης συμπεριφοράς στην κοινωνία και στην παραγωγή, αδυνατεί από τη φύση της να μας παράσχει μία μεθοδολογικά ορθή και μία εμπειρικά πειστική ερμηνεία των φαινομένων της αγοράς εργασίας.