Ο παρών τόμος πραγματεύεται κριτικά τις σχέσεις ανάμεσα στα δομικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, στην ανισόμετρη ανάπτυξη της Ζώνης του Ευρώ, στην "παγκοσμιοποίηση" και στη διεθνή οικονομική κρίση. Υποστηρίζει ότι το βασικό πρόβλημα του ευρωπαϊκού "Νότου", γενικά, και της ελληνικής οικονομίας, ειδικά, είναι αυτό της διεθνούς ανταγωνιστικότητας και όχι του δημοσίου χρέους ή της αναδιανομής του εισοδήματος, τα οποία συνιστούν επιφαινόμενα. Έτσι, ενώ οι εθνικές αρχές είναι, εντός ΟΝΕ, αντικειμενικά αναγκασμένες να ασκήσουν περιοριστική δημοσιονομική και εισοδηματική πολιτική, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτό το μείγμα θα προσφέρει διέξοδο από τον φαύλο κύκλο των "διδύμων ελλειμμάτων", στον οποίο έχουν (αυτό-) εγκλωβιστεί. Αντιθέτως, η αναζήτηση εναλλακτικών προτύπων ανάπτυξης και, εν συνεχεία, διεθνούς συνεργασίας εμφανίζεται ως η μοναδική, αναγκαία και ρεαλιστική επιλογή.