Πρόκειται για μια νουβέλα που όχι μόνο συγκαταλέγεται στα γνωστότερα έργα του πολυγραφότατου συγγραφέα, αλλά θεωρείται και ως το πλέον αριστοτεχνικό σύντομο αφήγημά του. Σε αυτήν ο Γκάλσγουορθυ -γνωστός κυρίως για το μυθιστόρημα-ποταμό "Το χρονικό των Φόρσαϊτ" - αποδεικνύεται μεγάλος μάστορας της μικρής φόρμας, η οποία άλλωστε αποτελεί κατ' αυτόν "το μαγικό όχημα για τη δημιουργία δραματικής ατμόσφαιρας".

Το έργο αφηγείται μια ιστορία αγάπης που διαδραματίζεται στην αγγλική επαρχία των αρχών του 20ού αιώνα, ωστόσο οι αρχαιοελληνικές απηχήσεις του προσδίδουν διαχρονικότητα στην εξιστορούμενη υπόθεση, προϊδεάζοντας, ταυτόχρονα, για την τραγική της φύση κι αιτιολογώντας δεξιοτεχνικά το τραγικό της φινάλε. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί, εξάλλου, με ιδιαίτερη επιδεξιότητα το συμβολισμό και αξιοποιεί στο έπακρο την πλούσια παράδοση θρύλων και δεισιδαιμονιών του τόπου καταγωγής του, κορυφώνοντας την υποβλητική ατμόσφαιρα και πλησιάζοντας στον μέγιστο βαθμό τον ποιητή, το ζωγράφο, το μουσικό. Με τον τρόπο αυτό, και σύμφωνα με το ιδεώδες του, "η αφήγηση ξεκινά, κυλά και ολοκληρώνεται όπως η κίνηση που μας υποβάλλει μια συμφωνία".