Στο τέλος ενός διαδρόμου στο 2ο πάτωμα του σπιτιού, μια πόρτα οδηγούσε σ' ένα ευρύχωρο σχετικά δωμάτιο. Στο κέντρο αυτού του δωματίου στεκόταν ένα γύψινο αφηρημένο γλυπτό. Όταν το πρωτοείδα, γέμιζε το μισό περίπου δωμάτιο και έφτανε σχεδόν μέχρι το ταβάνι.[...] Όμως ήταν κάτι περισσότερο από γλυπτό. Ήταν ένα ζωντανό, καθημερινά μεταβαλλόμενο ντοκουμέντο για τον Σβίτερς και τους φίλους του. Μου το εξήγησε και κατάλαβα ότι το όλο πράγμα ήταν ένα άθροισμα κενών χώρων, μια κατασκευή από κοίλα και κυρτά σχήματα που δημιουργούσαν "σπηλιές" και προεξοχές σε ολόκληρο το γλυπτό.
Το καθένα απ' αυτά τα ανεξάρτητα σχήματα είχε κάποιο "νόημα". Υπήρχε μια τρύπα του Μοντριάν, κι ακόμη τρύπες του Αρπ, του Γκάμπο, του Νταίσμπουργκ, του Λισίτσκυ, του Μαλέβιτς, του Μις βαν ντερ Ρόε και του Ρίχτερ. Μια τρύπα για τον γιο του, μια για τη γυναίκα του. [...] (Χανς Ρίχτερ, "Νταντά - τέχνη και αντιτέχνη")