Πάρα πολλοί συγγραφείς έχουν την εντύπωση ότι σκοπός της ιστορίας τρόμου είναι να καθυποτάξει τον αναγνώστη προκαλώντας του απανωτά σοκ. Κι έτσι μετέρχονται φτηνά μέσα, σαν εκείνα που οι σκηνοθέτες του σινεμά ονομάζουν pop-ups : το χέρι που ξαφνικά μπαίνει στην εικόνα, το απότομο ζουμ πάνω στο παραμορφωμένο πτώμα. Όμως το σοκ είναι μια φιλεύσπλαχνη εμπειρία· δεν είναι παρά μια στιγμιαία φόρτιση, ένας συγκλονισμός από τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι θα συνέλθουν σχεδόν αμέσως.
Η μεγάλη λογοτεχνία τρόμου δεν έχει να κάνει με το σοκ αλλά με το αίσθημα· μπαίνει στο πετσί μας και δεν μας εγκαταλείπει. Είναι μια απόδειξη ότι μια εικόνα είναι ισχυρή μόνο στο βαθμό που το γενικώτερο πλαίσιο που την εμπεριέχει είναι ισχυρό. Οι στυλίστες του είδους προκαλούν περισσότερο τρόμο με μια φευγαλέα κηλίδα απ' ότι οι ταινίες "σπλάτερ με εκατό κουβάδες αίμα. Η δύναμη αυτή, - όχι απλώς και μόνο να τρομάζει κανείς, αλλά να ανησυχεί, να "θορυβεί" τον αναγνώστη, να του προκαλεί μια μυστηριακή αίσθηση που θα του μείνει και αφού κλείσει το βιβλίο - είναι το σήμα κατατεθέν των 4 συγγραφέων που φιλοξενούνται στο βιβλίο αυτό.
Με τον τόμο αυτό, το δεύτερο της σειράς Σκοτεινά Οράματα, οι εκδόσεις Επιλογή συνεχίζουν την παρουσίαση των πιο αξιόλογων συγγραφέων του είδους, αισιοδοξώντας ότι το επίπονο αυτό τρομακτικό έργο θα ολοκληρωθεί με την έκδοση του πέμπτου τόμου.