Ο πρώτος απαγορευμένος τόπος που γνωρίζουμε είναι ένας εχθρικός τόπος, πλημμυρισμένος από αφόρητο εκτυφλωτικό φως, που δεν μοιάζει σε τίποτα με το ζεστό, φιλικό σκοτάδι του δικού μας. Εκεί είμαστε τώρα. Όλοι μας. Στον απαγορευμένο τόπο όπου μας πέταξε ένας περίπλοκος βιολογικός μηχανισμός εννιά ολόκληρους μήνες μετά τη σύλληψη και τη δημιουργία μας: ο μηχανισμός της γέννησης. Και η πρώτη μας σκέψη ήταν: Και τώρα τι κάνουμε; Είναι ένα ερώτημα που την οριστική απάντησή του την ψάχνω ακόμη. Προσωπικά, μπορεί να μην ξέρω τι ακριβώς κάνουμε εδώ, ή τι θα κάνουμε μετά από εδώ, αλλά υπάρχει και κάτι που μάλλον το ξέρω: Ότι όταν είσαι αντιμέτωπος με ερωτηματικά το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να προσπαθήσεις να δώσεις απάντηση τουλάχιστον σε μερικά. Αν δεν το κάνεις θα σε φάνε. Στο κάτω-κάτω, ψάχνοντας δε βρίσκεις μόνο σκουπίδια, και το ψάξιμο είναι από μόνο του μια απόλαυση ποιος ξέρει τι θα βρεις πιο κάτω; Ίσως περισσότερα σκουπίδια, αλλά ίσως και αυτό που ψάχνεις. Μπορεί να μην ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό, αλλά ξέρεις, ή ελπίζεις, ότι θα το αναγνωρίσεις όταν το δεις.

Η ανθολογία περιέχει τα διηγήματα: "Προστατευόμενα ανοίγματα" (Άλτζερνον Μπλάκγουντ), "Ο βαμμένος καθρέφτης" (Ντόναλντ Ουαντράι), "Η φθινοπωρινή Γη" (Κλίφφορντ Σάιμακ), "Η στενή κοιλάδα" (Ρ. Α. Λάφφερτυ), "Η ευχή" (Ρόουαλ Νταλ), "Ο πατέρας του ψεύδους" (Τζων Μπράννερ), "Τα βδελύγματα της Γιοντό" (Κλαρκ Άστον Σμιθ).