Ένα νεαρό κορίτσι, που ζει σ' ένα καθυστερημένο χωριό του πορτογαλικού νότου, ανακαλύπτει πως είναι νόθο παιδί του αδελφού του ανθρώπου που έμαθε να αποκαλεί πατέρα. Ο πραγματικός πατέρας, άσωτος υιός και ρομαντικός τυχοδιώκτης, έχει αφήσει στην κόρη του λιγοστές αναμνήσεις: μία και μοναδική φευγαλέα συνάντηση, μια φωτογραφία, ένα άλμπουμ με ζωγραφιές πουλιών, μία στρατιωτική κουβέρτα, ένα περίστροφο... Τα στοιχεία αυτά αξιοποιεί η κόρη για να εξιδανικεύσει την εικόνα του απόντα πατέρα της και να ξεκινήσει μαζί του ένα φανταστικό διάλογο. Μέχρι που, τριανταεπτάχρονη πλέον γυναίκα, αποφασίζει να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς της με εκείνον και να τον συναντήσει στην Αργεντινή -τα χρόνια της στρατιωτικής δικτατορίας, τότε που η λέξη Αργεντινή σήμαινε σφαγείο-, όπου τον βρίσκει ιδιοκτήτη ενός ύποπτου μπαρ.

Η "Κοιλάδα των παθών" είναι μια τοιχογραφία που καλύπτει πενήντα χρόνια πορτογαλικής ιστορίας. Όπως το πορτογαλικό έθνος, έτσι και η ηρωίδα βρίσκεται μετέωρη ανάμεσα σ' έναν κόσμο που καταρρέει κι έναν καινούργιο κόσμο που διαψεύδει γρήγορα τις αρχικές προσδοκίες.

Το μυθιστόρημα έχει τη θλιμμένη ομορφιά μιας γυναικείας φωνής που ψάλλει ένα φάντο. Δε διαβάζεται μόνο, αλλά και ακούγεται. Κάπου κάπου, οι μακροπερίοδες προτάσεις μετασχηματίζονται σε πρωτάκουστους λαρυγγισμούς. Ύστερα το τραγούδι θρυμματίζεται, ο ρυθμός σπάει, οι φράσεις συντέμνονται, εκπυρσοκροτούν σε ομοβροντίες καίριων και αιχμηρών λέξεων. Και μέσα απ' αυτή την ταυτόχρονα απαλή και συγκεκομμένη μελωδία, αρχίζει να ξετυλίγεται μια θεσπέσια ιστορία αγάπης ανάμεσα σ' έναν πατέρα και την κόρη του.