Η διεθνής οικονομική κρίση έφερε στην επιφάνεια όλες τις αντιφάσεις και τα ελλείμματα της ιδιότυπης συμπολιτειακής οντότητας της ΕΕ, η οποία παραμένει καθηλωμένη σε ένα μονομερή τεχνοκρατικό οικονομισμό αδυνατώντας να προσδιορίσει τις ορίζουσες της ταυτότητας και της γεωπολιτικής της δυνατότητας, άρα να παράξει ενιαία και σφαιρική πολιτική έναντι των παγκοσμίων διαστάσεων προκλήσεων της εποχής. Στη σημερινή ύστερη φάση της μεταψυχροπολεμικής περιόδου, κατά την οποία συσσωρεύονται και οξύνονται οι διεθνείς κρίσεις και απειλές, εγκαταλείπονται τα -κυρίαρχα μέχρι πρότινος- "νεοφιλελεύθερα" δόγματα των ανεξέλεγκτων αγορών, προτάσσεται μια νέα βιώσιμη "πράσινη" ανάπτυξη και δοκιμάζονται νέα σχήματα διεθνούς συνεργασίας (όπως το G20) για το συντονισμό των προσπαθειών εξόδου από την πολύπλευρη κρίση και τη διαμόρφωση μιας νέας αρχιτεκτονικής παγκόσμιας διακυβέρνησης, πώς αντιδρά η Ευρώπη και πώς διαγράφεται το μέλλον της; Θα μπορέσει, αιρόμενη στο ύψος των περιστάσεων και υπερβαίνοντας τις εγγενείς της αδυναμίες, να συγκροτήσει ένα σύγχρονο ανθρωποκεντρικό πρότυπο του αναδυόμενου νέου πολυπολικού κόσμου; Τα κεντρικά αυτά ερωτήματα και άλλα συναφή ζητήματα επιχειρεί να διερευνήσει το ανά χείρας βιβλίο, φωτίζοντας, παράλληλα, ευαίσθητες πτυχές που αφορούν στην Ελλάδα και διατυπώνοντας προτάσεις για μια προοδευτική μεταρρύθμιση του ευρωπαϊκού συστήματος συνεργασίας.