"Aπό τη "Νοσταλγία τών ουρανών" (1991) έως τό "Adieu" (1996) και από τόν "Άγγελο της ιστορίας" (1999) έως τό "Μετά τό τέλος της ομορφιάς" (2003), η αναδρομική επανέκδοση τεσσάρων εξαντλημένων ποιητικών συλλογών του Χάρη Βλαβιανού αναδεικνύει τή διαδρομή και τό ποιητικό στίγμα ενός δημιουργού πού ανασκάπτει συστηματικά τό ποιητικό υπέδαφος σέ αναζήτηση της φλέβας πού θά αρδεύσει μέ νέα ένταση τό έργο του, καί τολμά νά διανοίξει τή φόρμα του ποιήματος μέχρις εξαντλήσεως της ώστε νά υποδεχτεί τόν γόνιμο στοχασμό γύρω άπό τόν έρωτα, τήν ιστορία τών ιδεών και τών τεχνών, τήν πολιτική και τή φιλοσοφία. Συνδιαλεγόμενος μέ ετερόκλητα λογοτεχνικά είδη, ρεύματα και δημιουργούς, μεταγράφοντας, διασκευάζοντας ή ακόμη καί παρωδώντας τό ποιητικό τους ιδίωμα, αναζητώντας τους τρόπους μέ τους οποίους ή εμπειρία της ζωής μπορεί νά μετουσιωθεί σέ εμπειρία της γραφής, υποτάσσοντας τόν ενδιάθετο λυρισμό του στον στοχασμό, ο Χάρης Βλαβιανός αποκαλύπτει τους αρμούς της ποιητικής του καί ταυτόχρονα απαλλάσσει τήν ενδοσκόπηση από τόν σολιψισμό της γιά νά τήν ανασυνδέσει μέ τήν κοινή ανθρώπινη περιπέτεια.

"... Τα ποιήματα του Βλαβιανού, τά οποία γνωρίζω από τά βιβλία πού έχουν μεταφράσει στ' αγγλικά ό Ντ. Κόννολυ καί ή Μ. Καραβαντά, είναι άκρως ελκυστικά. Τά χαρακτηρίζει ή καθαρότητα της σκέψης, ή γλωσσική ακρίβεια, τό ανεπιτήδευτο, άμεσο ύφος".
(John Ashbery)

"Στην ποίηση του Βλαβιανού, εξάλλου, οφείλουμε τή συναρπαστική απορία σχετικά μέ τό έάν ή φλόγα ενός κεριού, τοποθετούμενη ανάμεσα σέ μιά οθόνη καί μιά πηγή φωτός, π.χ. τή φλόγα ενός δεύτερου κεριού, θά ρίξει εκεί τή σκιά της ή κάποιο είδωλο διαφορετικής τάξεως ή τίποτα. Αυτό είναι ακριβώς τό λογικό καί συνάμα διαισθαντικό κέντρο όπου πάλλεται ή καρδιά της σύγχρονης ποίησης..."
(Ευγένιος Αρανίτσης)

"... Ο Βλαβιανός είναι ένας στοχαστικός ποιητής πού τολμά νά καταδυθεί στά "σκοτεινά μονοπάτια της μεταφυσικής", αναζητώντας "τό δέρας της τέλειας μορφής". Ή έμμονη του μέ τή γλώσσα δημιουργεί "θραύσματα ποιημάτων" πού μοιάζουν μέ ψηφίδες ενός υπέροχου μωσαϊκού. Παραδόξως, αυτές κατορθώνουν νά συνθέσουν μιά ολοκληρωμένη εικόνα: "Τό φύλο της πραγματικότητας. / Τό εξαίσιο ποίημα του άληθινοΰ"".
(Michael Longley)

"Φωνή ισχυρής διανοητικότητας, πού εντούτοις δέν αγνοεί τά δικαιώματα της συγκρατημένης συγκίνησης, έλκεται από τή δυνατότητα μιας σύνθεσης πού εκδιπλώνεται σέ χαλαρούς συνειρμούς αλλά επιστρέφει μέ ανεπαίσθητους νυγμούς στον σταθερό θεματικό άξονα της καί μετατρέπει τήν αυτοβιογραφική μυθολογία της στό κερδισμένο στοίχημα μιας ποιητικής μέ έκδηλη ίδιοπροσωπία".
(Δήμητρα Χριστοδούλου)