Το θεατρικό έργο της Γεωργίας Παρασκευά ξεκινά από την Κιβωτό του Νώε και τον κόσμο των πουλιών του Αριστοφάνη, για να καταλήξει να είναι ένα κείμενο για μικρούς και μεγάλους θεατές, αλλά και ιντερνετικούς αναγνώστες. Οι ήρωες των κλασικών παραμυθιών δεν επιστρέφουν στη γη - από εκεί κατάγονται. Εξαπλώνονται όμως στον κόσμο του θεάτρου και στον κόσμο του διαδικτύου, μόνο με το πέρασμά τους ξανά από τη γη εν είδει αγγέλων.
Οι ήρωες των παραμυθιών, φορτωμένοι με τα στοιχεία της αυτοαναφορικότητάς τους, κάνουν μία κινηματογραφική έφοδο πλησιάζοντας τη γη: ο Λύκος με την κακία και τη μήνιν του, η Κοιμωμένη με την υπνηλία της, η Ντάμα Κούπα με τη βασιλική ματαιοδοξία της, ο Πίτερ Παν με ένα πρόσωπο ρυτιδωμένο, αλά Ντόριαν Γκρέι στην αποκάλυψή του. Όλοι έχουν μεγαλώσει· στο πρόσωπο, στο σώμα και στο ήθος τους καθρεπτίζεται η ταλαιπωρία και η φθορά από τις ατελείωτες αναγνώσεις των παραμυθιών τους. Άλλωστε, το παιδί με την ανάγνωση έκανε τον Λύκο πιο μισητό, την Κοιμωμένη όλο και πιο τεμπέλα, την Ντάμα Κούπα πιο επίμονη και πιο προκλητική στα θέλω της. Γέρασε ακόμα και τον Πίτερ Παν, τον έκανε σχεδόν αδιάφορο για άθλους - έτσι στο τέλος κουράστηκε πολύ κι αυτός και ανορθόδοξα εκτίμησε την παλαιά του δόξα.
Οι διασωθέντες ήρωες των παραμυθιών, νομίζοντας τους εαυτούς τους ξεχασμένους, έρχονται για να διεκδικήσουν το ατομικό και θεμελιώδες δικαίωμά τους: την ανάγνωση των παραμυθιών στα οποία ανήκουν. Καταφέρνουν να κάνουν, ωστόσο, κάτι περισσότερο. Πετυχαίνουν να μετατραπούν οι ίδιοι σε ήρωες άξιους να παρακολουθούνται...

(Κατερίνα Χάλκου, θεατρολόγος, από την εισαγωγή)