Η αρχαία ελληνική κωμωδία εκπροσωπούνταν έως την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα από το έργο του Αριστοφάνη. Τα παπυρικά ευρήματα με κωμωδίες του Μενάνδρου εμπλούτισαν στο μεταξύ τις γνώσεις μας με δείγματα από τη Νέα κωμωδία. Επιπλέον πρόσφατες μελέτες πραγματεύθηκαν εκ νέου τα αποσπάσματα της Μέσης κωμωδίας, με αποτέλεσμα να σχηματίσουμε ικανοποιητικότερη εικόνα και στην περιοχή αυτή. Εν όψει αυτών των εξελίξεων κρίθηκε απαραίτητη μια εισαγωγή που να ενσωματώνει και να αξιοποιεί τα πορίσματα της νεότερης έρευνας. Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει το παρόν βιβλίο που μελετά με ευσύνοπτο, κατατοπιστικό και συστηματικό τρόπο το θέμα. Οι κωμωδίες του Αριστοφάνη παρουσιάζονται από μορφολογική και θεματική άποψη και τοποθετούνται στο κοινωνικοπολιτικό τους περιβάλλον με τη βοήθεια των ιστορικών της εποχής, όπως ο Θουκυδίδης. Υπογραμμίζονται τα κωμικά ευρήματα του Αριστοφάνη, οι πολιτικές αιχμές του και η σκηνοθετική τέχνη του. Το έργο του δεν διερευνάται περιγραφικά αλλά με άξονα τα κύρια θέματά του, και αξιολογείται η επίδοση του κωμωδιογράφου σε σχέση με τους προδρόμους και τους σύγχρονους ομοτέχνους του. Μετά την ήττα των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό πόλεμο η κωμωδία γνωρίζει μια νέα φάση με την τροπή του ενδιαφέροντός της από τα πολιτικά στα μυθολογικά θέματα, όπως μαρτυρεί ο "Πλούτος" του Αριστοφάνη. Εφεξής η Μέση κωμωδία θα ασχοληθεί με την παρωδία μυθολογικών θεμάτων. Τέλος, η Νέα κωμωδία αποκτά αστικό χαρακτήρα και μέσω των έργων του Πλαύτου και του Τερέντιου θα γονιμοποιήσει την κωμική παράδοση στη νεότερη Ευρώπη.