[...] "Αχ", είπε το ποντίκι, "ο κόσμος γίνεται κάθε μέρα και στενότερος. Πρώτα ήταν τόσο πλατύς, που εγώ φοβόμουν, έτρεχα και ήμουν ευτυχισμένο που τελικά έβλεπα δεξιά και αριστερά στο βάθος τοίχους, αλλά αυτοί οι μακρινοί τοίχοι κλείνουν τόσο γρήγορα μεταξύ τους, ώστε εγώ βρίσκομαι κιόλας στο τελευταίο δωμάτιο, κι εκεί στη γωνιά στέκει η παγίδα που θα τρέξω μέσα της" [...] (Απόσπασμα από το διήγημα "Μικρό παραμύθι").